Neden Siz

Bir adım ötemizden geçiyor insanlar,
Yakınımızdan,
Uzağız ama çok uzağız birbirimize…

Yerde bir kadın uzanıyor,
Öylece sere serpe,
Ne için dayak yediğini bile bilemiyor belki de,
Ona layık görülen kaderiyle,
Korkup kaçıyoruz, bakıyoruz gizlice.

Bir adam kaza yapmış ölüyor yolda,
Yetişemiyor kurtarıcı ambulans,
‘Vah vah’ diyen kalabalıktan
Kimse almıyor arabasına,
Kılıfları kirlenmesin diye.

Bir dilenci dolanıyor eteklerine,
Gözleri yokluğun ötesinde,
Avuçları göğe açılmış
Ekmek parası istiyor,
Görmüyor, duymuyor, konuşamıyor
Aynı anda insanlar da
Kör, sağır, dilsiz oluyor,
Geçip gidiyorlar öylece.

Sonra küçük bir çocuk koşuyor karşı yoldan,
Minik arabalardan büyük kalbiyle
Gülümsüyor kocaman,
Bir mendil uzatıyor size,
Aslında kendi gözyaşlarına yetemeyecek paketlerden.

Parkta oynayan çocuklar görüyorsunuz;
Hepsi mutlu
Az sonra evlerine dağılıp,
Bir sonraki oyunlarını düşlüyor olacaklar.
Oysa bambaşka dünyalarıyla,
Yüzleri görünmeyen ne küçük bedenler yaşamakta,
Onların oyunu hayatta kalmak,
Zehirledikleri bedenleriyle
Kimi zaman beyinlerini uyuşturdukları,
Çekerken bir nefes,
Aslında hayattan bir kaybettikleri,
Sessizce uyuyup, çığlıkla ölüme gittikleri…

Güneşi sıyırıp korkuyu salıyor gece,
Saklı bir kentin her köşesine .
İnsanlar;
Kimse duymaz oluyor o anda,
Aslında herkes kendi vicdanı ile konuşmakta.

M. Mehtap ACAR